بسم الله الرحمن الرحیم خُو نام اون خوداوند یگانه اوُزوناژ دغ بوُوه بر شعرسازی ز شعر و شاعری عشقو پدیدار سخن وختی ببو موزون و مقفی دارو وجد و سرور ژندگانی چنون آرو به شور و شوق مستی دل عاشق بوُوه و مست و ترانه به شعر سعدی و حافظ نظر که بِون رو شعر سعدی حکمت و پند بخون حافظ بِون آب حیاتاژ رو هر بیتاژ هزارون شور دارو همه شعراژ فراخور خُو زمان او بوُره تا بِدبِران یایی پراحساس بِخونان چونتا شعر بر دوستاناژ بِرند حظی از این اشعار زیبا گو بر شاعر توُوه فن ترانه

گر مُو جي‌عاشق بُويان يا درحقيقت يا مجاز مُوژ بِكُشت‌و مُوژ نَتا ماچي از آن غنچه‌دهن دل ذونِه داروچه رودرحلقه هاي زلف تو؟ گر صفايي و وفايي هو اونا دركار خوس مُونفهمانِه‌كه‌دردل‌مُو چه ژون‌مَخ‌كَرتِه هو قبلة ابروت را تا بيمْدي واژان رو و شو چاره‌چش‌هاتا مُو نَمكِه‌تا مُو را اين روت اِناشت راز عشق و راز دل را اي جزي محرم نِهو غم مَخُو يارُت بييو و رووكارُت خِب بِبو حاجي خان را زي بِرَسنِه اي خودايا ازسفر تاكه‌بتواني بِكَش گاهي به مسكينان سري مَئْلِه ‌اي جانا

زسوز هجر تو تا كي گوده دلُم دا بو مگر مروّت و انصاف ، وَر تو نايابو بِدات آرو ز مُو ويوِر ،سوبا به وصلُم رَس آروت ابي چه بِكِه خُو مُو ، تا كه سوبا بو اين آدما ، وَچِه تيني رِشيد ، پَش نَخوسِند مگر كه مامائُژون ماه و مهر ، بابا بو خوش‌آن‌كييِه‌كه‌دِزارُش‌يكي‌هو خُو كييِه تو خوشا به حال حريفي كه خُو تو اِمْسا بو بِشِه بِشِه تيني واعظ به يا و وام مَنِه مُو گوم خوشُم بو ، اِگر يا بو و اِگر وا بو به مال نازو ، نَذونان نَذونو يك دو رو بين مِروئِه و كفنُش يك دو

حمد بي‌حد آن خدايي را سزاست خُوژ ذونو اَسرار سرِّ مار و مور آدما را خُوژ بِارو خُوژ بِرو ذونِه خود را جي توزان اَشيا يكي هركه معني فهم هو تا ياژ بُس هر كتاب از هر كه هو در اِبتداژ يا كه كامل يا كه جاهل يا چِلو كه هر آنچه خلق بِژكَرتِه به جاست بر دل خُوژ بِژْكِه خلقت نار و نور خُوژ كِروْ هر كاري ني آدم كرو گر بِه كَلّه مغز داره اندكي اين قَئَه بر هفت بابا ماماژ بُس داغْنِه بِژ بُرته هو نام خداژ لا اقلاً يك خدايي قائِلو